Halkbilimi

Çukurova’da Folklor Derlemeleri

Pertev Naili Boratav ve iki Fransız arkadaşı 1947 kışında Çukurova bölgesinde folklor araştırmaları yapmışlardır. Fransız dilbilimciler özellikle “Yörük ağızları” konusu üzerinde dururken. Boratav, aynı köyde yaşayan Türkmenler ve Çukurova yerli halkı arasındaki dil farklılıkları üzerinde durmuştur.

Boratav, İmren köyünün adıyla, Dede Korkut kitabında geçen “Beğil oğlu İmren” arasında kanıtlayamadığı bir bağıntı kurmuş. Pozantı’da da 1920’lerde oraya yerleşen Tahtacılarla ilgilenmiştir.

Boratav. “Çukurova’da Folklor Derlemeleri” adlı yazısını şu yorumlu bitiriyor; “Halk şairleri ve türkülü halk hikayeciliği, yani “Aşık”ların sanatlarına bağlı gelenekleri bakımından iskan Türkmenleri çok zengindir: Buna karşılık Yörükler ve Tahtacılar bu konuda çok fakir kalıyorlar. Bu son iki topluluk içinde ünlü aşıklar yoktur, eskiden beri de mevcut olmamıştır.

Bazı özenenler bulunuyorsa da zengin bir sanat geleneğinden gelmeyen bu özentiler dikkate değer mahsuller vermiyor. Yörükler bulundukları çevrenin aşık ve hikayecilik geleneğini benimsiyorlar. Mesela burada. İmren’de yerleşmek üzere bulunan Saçı-Karalı Derviş Gül Karacaoğlan’ın. Dadaloğlu’nun şiirlerini iyi biliyor, birçok hikaye epızotlarını anlatıyor ama. o bu bakımdan Türkmenleşmiştir, onun bu hünerleri yörük geleneği değildir.

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir